صدای مونو، که همچنین با نام مونوفونیک یا تک صوتی شناخته شده، قدیمی‌ترین و ساده‌ترین روش ضبط و بازپخش صدا می‌باشد. در آن، تمام سیگنالهای مختلف صوتی با هم آمیخته و به یک کانال صوتی منفرد تبدیل می‌شوند و از این رو، بر آن نام مونو (منفرد یا تک) گذاشته شد.
ضبط صدای مونوفونیک معمولاً با استفاده از یک میکروفون واحد انجام می‌شود اما ممکن است برای بازپخش صدا بیش از یک اسپیکر مورد استفاده قرار گیرد. ذکر این نکته دارای اهمیت است که گرچه اسپیکرهای متعددی می‌توانند در خروجی مورد استفاده قرار گیرند، اما همگی آنها صدای یکسانی را باز تولید می‌کنند به این دلیل که در ضبط تنها از یک کانال استفاده شده است. سیگنالهای صوتی چند کاناله نیز می‌توانند با یکدیگر آمیخته و به یک کانال واحد تبدیل شوند تا یک خروجی مونو را فراهم آورند.
سیستم‌های مونوفونیک هنوز هم می‌توانند پهنای باند صوتی کامل و همچنین «های فای» یا صدا با عالی‌ترین درجه و شباهت به اصل و مبدأ را داشته باشند. این سیستم‌ها می‌توانند یک سیگنال صوتی با دامنه و کیفیت بسیار بالا ضبط و بازتولید نمایند. با این حال، با توجه به تنها کاناله بودن، سیگنالهای صوتی مونو هیچ اختلاف سطحی نداشته و یا در زمان ورود و یا فاز فرکانس‌های مختلف صدایی دارای تغییر نیستند. به همین دلیل، سیستم‌های صوتی مونو عملاً قادر به تکرار احساسی که از شنیدن عمق صدا و درکی که از حالت سه بعدی دنیای واقعی ایجاد می‌شود، نیستند.
یکی از مشخصه‌های مهم یک سیستم مونوفونیک این است که تمام اسپیکرها صدای یکسانی را تولید یا خارج می‌کنند. در یک سیستم مونو که به خوبی طراحی شده باشد، بلندگوها قادر به بازپخش سطوح صدایی یکسانی هستند. این امر می‌تواند برتری بالای آن را در برخی کاربردهای خاص مانند سیستم‌هایpublic address (PA) (مکانیزمی جهت تقویت صوت برای عموم یا ناحیه ای بزرگ)، میزگردهای رادیویی و غیره را به اثبات برساند. ارزان‌تر بودن اسباب و پیاده سازی فن آوری مونوفونیک، همچنین به طور گسترده‌ای در وسایل کاربردی تک اسپیکره مانند تلفن، تلفن همراه، سمعک، و غیره استفاده می‌شود.
